Zgadzam się - ale nie potępiam..

Na  blogu YADIS możecie przeczytać post poruszający tematykę wyceny rękodzieła. Sądząc po ilości komentarzy pod tym postem można powiedzieć, że YADIS wetknęła przysłowiowy kij w mrowisko. Przeczytałam z uwagą post  oraz większość komentarzy i nie sposób przyznać racji osobom wypowiadającym się w tej kwestii. Moje osobiste zdanie na ten temat jest takie, że z większością opinii zawartych w komentarzach się zgadzam, ale…. nie potępiam osób sprzedających swoich rękodzieł po cenach dumpingowych.  Ambicje ambicjami, a  popyt i podaż niestety reguluje rynek.  Ja sama większość moich prac po prostu rozdaję lub obdarowuję nimi znajomych ze względu na fakt, że po ustaleniu przeze mnie ceny, jaka wydaje mi się godziwa spotykam się najczęściej z rezygnacją z zakupu. I trudno się takim decyzjom dziwić, bo osób które doceniają wartość rękodzieła jest być może sporo, ale tych, których na nie stać – już niewiele. Całe moje zawodowe życie związane było z ekonomią i jako siła wykwalifikowana potrafię dokładnie dokonać  wyliczeń obciążeń z tytułu działalności gospodarczej. Niestety koszty tej działalności są tak wysokie, że w przypadku skromnego rękodzielnika  zalegalizowana sprzedaż jest najczęściej nieopłacalna.  Rzecz ma się inaczej w przypadku osoby prowadzącej galerię i zarabiającej na pośrednictwie sprzedaży.  Ten temat zapewne niejedna z Was przerobiła na własnej skórze. Wracając do kwestii zasadniczej – nie potępiam  stanowczo osób „psujących” rynek, bo wiem, że dla wielu z nich jest to jedyna możliwość zdobycia środków na realizację swoich pasji bądź po prostu na utrzymanie.  Czasami bywa tak, że chcą odzyskać chociaż koszt wykorzystanego materiału. Łatwo jest bowiem pochopnie osądzać innych nie znając ich sytuacji. Jestem daleka od wydawania tego typu ocen. Jednocześnie uważam, że inicjatywa YADIS jest jak najbardziej zasadna i trudno nie przyznać jej racji,  ale jak to w Polsce bywa od pomysłu do przemysłu droga daleka i dopóki (na co się niestety rychło nie zanosi) państwo nie zacznie wspierać rękodzielników przepisami ułatwiającymi im zbywanie swoich prac bez nadmiernych obciążeń podatkami - możemy sobie po prostu bez końca dyskutować o regulowaniu cen przez samych rękodzielników.  Chcę zwrócić uwagę na to, że poziom zamożności i związana z tym możliwość swobodnego finansowania kosztownego hobby determinuje w wielu przypadkach sposób ustalania materialnego ekwiwalentu za nasz wysiłek włożony w rękodzieło. Podobno damy i gentelmani nie rozmawiają o pieniądzach i większość z nas uważa ten temat za niezręczny. Nie chcę w tym momencie użalać się nad sobą i wyjaśniać swojej skomplikowanej sytuacji, ponieważ mimo wielu przeciwności chcę prowadzić tego bloga w nastroju optymistycznym. Muszę jednak zauważyć, że coraz częściej skłaniam się ku cenom dumpingowym, zwłaszcza kiedy mam dylemat z czego zrezygnować, by kupić materiały do nowych projektów….