DZIEŃ KOTA

Smutno mi dzisiaj ponieważ jakiś czas temu rozstałam się z naszą Rudą kotką.Jak już kiedyś pisałam, prawdziwa ze mnie kocia mama i zawsze chciałam mieć pięknego rasowego kota. W moim domu zawsze były koty w różnej liczbie. Ja i moje córki znosiłyśmy do chaty wszelkie kocie sierotki, a moje koleżanki żartowały sobie niestosownie, że pewnie w mojej szafie wisi już futro z kotów. No i kiedy już ten rasowy kot sam do mnie przyszedł okazało się, że nie mam warunków by z nami mógł pozostać. Pogodzenie kotów różnej płci w małym mieszkanku okazało się dla nas katastrofalne w skutkach. Po trzech miesiącach, mimo usilnego stosowania różnych zabiegów dom po prostu śmierdział. Księciunio mimo, że kastrowany znaczył "swój"teren gdzie się dało. Ruda dopiero po długim czasie nauczyła się korzystania z kuwety ale zdarzały się jej różne "wpadki" - najczęściej na dywanie, który trzeba było wyrzucić. Nasz nocny wypoczynek okazał się niemożliwy z powodu harcujących po wszystkich meblach kotów. Początkowo śmiałyśmy się z tego, ale po miesiącu wszyscy mieli tej sytuacji po dziurki w nosie. Ciężka była decyzja o rozstaniu z Rudą, trudno było znaleźć jej dom. Zamieszkała z młodą rodziną z trzema psami husky na podbeskidzkiej wsi,w dużym domu. Mam nadzieję, że jej tam będzie dobrze. Księciuno - inwalida z poskładaną i połączoną drutami nogą - ma u nas zapewnione dożywocie. Tak się zatem złożyło, że zrobiłam coś wbrew sobie choć obiecywałam, że już nigdy więcej...

A Księciunio - jak to facet: "baba z wozu, koniom lżej" wcale się tym faktem nie przejął... Kocie zwyczaje naszego Pana Kocia wróciły do normy. Nareszcie nie śmierdzi!
Tyle byłoby o kotach.

Teraz pochwalę się tym, co dostałam w wymiance zimowej od EDITH:

Na zakończenie zdjęcie rozweselające:

Pomysłowość ludzka nie zna granic. Buszuję po sieci w poszukiwaniu ciekawych wzorów na szydełko   i znajduję takie właśnie, jak powyżej prezentacje radosnej twórczości. To zdjęcie niesamowicie mnie ubawiło...